Τρελλή ευτυχία

Της Αν. Κάραλη

«Τρελή Ευτυχία»; Σε έναν κόσμο όπου η ευτυχία είναι ζητούμενο, που οι στιγμές της αναζητούνται ως κάτι πολύτιμο και δυσεύρετο, που τα τραύματα επουλώνονται δύσκολα, οι χορευτές του χοροθεάτρου «Οκτάνα» βρήκαν τον τρόπο να ζήσουν μια «Τρελή ευτυχία». Το πώς, το παρουσιάζουν στο θέατρο «Θησείον», έως τις 18 Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία – χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Το άλλοθι της παιδικής ηλικίας; Αυτά επιλέγουν για τη συμπεριφορά τους τα επτά πρόσωπα του έργου, για να πραγματοποιήσουν, χωρίς να φοβούνται, τις κρυφές τους επιθυμίες. Η φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού θα γίνει η αφορμή για να κυνηγήσουν μια άλλη παιδική αθωότητα. Σε ένα χώρο ολοκληρωτικά κενό, οι άνθρωποι σκοτώνονται για μία αληθινή στιγμή, προσπαθούν να ενώσουν τα σώματά τους και θέλουν να πράξουν την αληθινή βόλτα μέσα στον κήπο της ψυχής.

Οι εικόνες μιας ζωής που μπορεί και να χάσαμε; Το μάθημα της ανατομίας, ο κήπος με τα ζώα, ένα κορίτσι που κρυώνει, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η τιμωρία, τα κακά όνειρα, οι νεράιδες και τα παλικάρια, το ξύπνημα για το σχολείο, το παιχνίδι του γιατρού, η προσευχή. Η μουσική του Μπαχ στο βάθος, σαν απόηχος, σαν μια υπενθύμιση ότι η ζωή είναι αλλού.

Ένα θέαμα με δύναμη και ουσία; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, έστησε μια παράσταση όλο ενέργεια και δύναμη, άριστα δομημένη, που αγγίζει τον θεατή, τον «απορροφά», τον παίρνει μαζί της, τον κάνει μέτοχο των όσων συμβαίνουν στη σκηνή. Οι χορογραφίες του, ιδιαίτερα στα σύνολα, ήταν εντυπωσιακές και πρωτότυπες. Στα συν της παράστασης το γεγονός ότι «διηγείται» ιστορίες που όλο και κάπου μας αφορούν…

Οι χορευτές; Στο σχεδόν γυμνό σκηνικό (Νίκος Νατσούλης) – ένα στρώμα, μερικές σόμπες και κάποια άλλα ελάχιστα αντικείμενα – δίχως ιδιαίτερους φωτισμούς και με λίγη μουσική, οι χορευτές της ομάδας κινήθηκαν με μοναδικά τους «όπλα» τα καλογυμνασμένα σώματά τους και την αρμονική κίνησή τους. Υποταγμένοι στις απαιτήσεις της χορογραφίας, χόρεψαν άλλοτε με λυρισμό και ποίηση και άλλοτε με σκληρότητα. Όλοι οι χορευτές, ήτοι οι Έλενα Τοπαλίδου, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Τάκης Αργυρόπουλος, Αμαλία Μπένετ, Σπύρος Μπερτσάτος, Αλέξανδρος Καμαρινέας, Κωνσταντίνος Ρήγος, έχουν δουλέψει πάρα πολύ (δεν είναι τυχαίο ότι οι δοκιμές κράτησαν τέσσερις μήνες) κι αυτό το εισπράττει το κοινό.

Οι στιγμές που ξεχωρίσαμε; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος ήταν υπέροχος χορεύοντας το «Τρίγωνα Κάλαντα» και άλλους χριστουγεννιάτικους ρυθμούς, έτσι όπως ακούγονται από τα λαμπιόνια που στολίζουμε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η Έλενα Τοπαλίδου, από τις παλαιότερες συνεργάτιδες της «Οκτάνας», εκτός του ότι χόρεψε για μία ακόμη φορά εξαιρετικά, φάνταζε «παραμυθένια» ως νεράιδα με τη γαλάζια τούλινη φούστα της. Τη σκηνή του φινάλε, πάντως, με τα πολύχρωμα μηχανικά παγώνια να κινούνται ανάμεσα στους χορευτές την κρατήσαμε σαν μία από τις ωραιότερες στιγμές της παράστασης. Και την έμπρακτη απόδειξη ότι ο Κωνσταντίνος Ρήγος, εκτός από ταλέντο, διαθέτει φαντασία και έμπνευση…

Της Ελένης Πετάση/Δίφωνο

Η παράσταση που ανεβάζει (ως το τέλος Φεβρουαρίου στο Θήσειο – ένα θέατρο για τις τέχνες) ο Κωνσταντίνος Ρήγος και η Οκτάνα ευτύχησε τολμώντας να ανασύρει επί σκηνής αυθεντικά σπαράγματα ψυχής.

Επιτέλους! Ο Κωνσταντίνος Ρήγος καταδύεται στην πιο βαθειά περιοχή του εαυτού του και, ανασύροντας θραύσματα μνήμης, διαποτισμένα από το «υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα», δημιουργεί την καλύτερη δουλειά του των τελευταίων χρόνων. Η αλήθεια της Τρελής ευτυχίας δεν μπορεί παρά να ευαισθητοποιήσει και τον πλέον εθισμένο στην παραπλανητική καθημερινότητα θεατή – με την ίδια αμεσότητα που τα καταφέρνει η μουσική και πιο συγκεκριμένα η μοναδικής ποιότητας άρια Erbarme Dich από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, η οποία ακούγεται συνεχώς, σε όλη την παράσταση. Ωστόσο, για το ουσιαστικό αυτό αποτέλεσμα δεν «ευθύνεται» μόνο ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Για να κατορθωθεί, η κατάκτησή του πέρασε από μια «επώδυνη» και, κατ’ επέκταση, δημιουργική διαδρομή, στην οποία τα επτά μέλη του Χοροθεάτρου Οκτάνα αποπειράθηκαν να αφηγηθούν – τόσο με το «λόγο» όσο και με το σώμα – αυτοβιογραφικές στιγμές από την παιδική τους ηλικία μέχρι σήμερα. Με κοινό στόχο την αναζήτηση της ευτυχίας, αυτοί οι επτά θαυμάσιοι χορευτές – Αμαλία Μπένετ, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Τάκης Αργυρόπουλος, Σπύρος Μπερτσάτος, Αλέξανδρος Καμιναρέας, Κωνσταντίνος Ρήγος, με προεξέχουσα την Έλενα Τοπαλίδου – έφτιαξαν ένα προσωπικό έργο τέχνης, «εσωτερικό» και ταυτόχρονα τελείως διάφανο, στο οποίο κατέθεσαν σε κοινή θέα «κομμάτια και θρύψαλα» από την ψυχή τους. Η αυθεντική κατάθεση τους, με την επικουρία της επεξεργασίας του κειμένου από την Έλενα Πέγκα καθώς και του καίριου μινιμαλιστικού σκηνικού χώρου, τον οποίο διαμόρφωσε ο Νίκος Νατσούλης (αποτελείται από περιστρεφόμενες σόμπες, οι οποίες είναι ταυτόχρονα πηγή φωτισμού, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, ένα στρώμα και μερικά πλαστικά παιχνίδια), έσμιξαν το όνειρο με την πραγματικότητα και τη φαντασία με την ακρίβεια, τόσο στην κίνηση όσο και στην ακινησία της δράσης.

Του Στέφανου Τσιτσόπουλου/Athens Voice, 23-29 Σεπτεμβρίου 2004

Τέτοια ουρά έξω από το γκισέ του ταμείου είχε να δει το Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από την εποχή κάποιων παλιότερων Φεστιβάλ Κινηματογράφου, όταν οι παπαράτσι κυνηγούσαν τη γάμπα της Ζωής Λάσκαρη και μια γκριμάτσα του Μάνου Χατζιδάκι στη Μελίνα.

Ουρά-λια όρη, θα έλεγε και ο ποιητής Φανφάρας. Νέος κόσμος, ξέρεις, ούλτρα τσάντες ταχυδρομείου στους ώμους, σαραντάρες γκαλερίστριες με κοντό μαλλί Τζιν Σίμπεργκ στο «Breathless» – ωραία μεταφορά γιατί, κάθε φορά που πάω να δω μια παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου και του Χοροθεάτρου Βορείου Ελλάδος, ξέρω ότι θα μου κοπεί η ανάσα. […] Μπαίνουμε στο θέατρο, παίζει Ρόμπι Γουίλιαμς από τα ηχεία, οι χορευτές είναι ξαπλωμένοι μπροστά στην είσοδο, παίζουν χαρτιά, σκουντιούνται. Βρίσκουμε τις θέσεις μας, σκανάρω το πλήθος. Ζωντανό, πρόθυμο να παίξει, φταίει και ο μαέστρος βέβαια! Ο Ρήγος περιφέρεται με μπλουζάκι «Μαραντόνα», η Έλενα Τοπαλίδου και η Πένυ Χριστοπούλου, πρώτες χορεύτριες, κάνουν ζουζουνιές, ο Παναγιώτης και η Αμάλια Μπένετ στήνουν μπρα ντε φερ, δεν υπάρχει κουδούνι, ξαφνικά η παράσταση αρχίζει, σσσς. Τώρα εγώ ούτε Παγιατάκης της «Καθημερινής» είμαι ούτε Τουλάτου του «Βήματος», αλλά όσο να ’ναι κάτι πιάνω. Να τι έπιασα: χριστουγεννιάτικο δέντρο, ένας τάρανδος, θερμάστρες αλογόνου με κοκκινωπή φλόγα, παιδιά που αρχίζουν να ψυλλιάζονται τι συμβαίνει. Τα αγοράκια έχουν τσουτσούνι και τα κορίτσια βυζάκια. Μετά μαθαίνουν να παίζουν, ανά δύο, ανά τρία, όλοι μαζί, να και ένα όπλο. Κάποια τα πονά το στομάχι τους, έρχεται ο γιατρός, τους δίνει χάπια, που μάλλον έχουν γεύση μουρουνέλαιου και τα παιδιά δεν θέλουν να πιουν. Υποθέτω βέβαια ότι ο στομαχόπονος είναι η αφορμή, ο πόνος δεν είναι μόνο σωματικός αλλά και ψυχικός, καθώς τα παιδιά συνειδητοποιούν πως μεγαλώνουν, ο γιατρός δεν είναι γιατρός αλλά μια κοινωνία, ας πούμε, που προσπαθεί να σε εντάξει στα ενήλικα κόλπα της. Τα κορίτσια πονούν γιατί τους έρχεται περίοδος, λίγο αργότερα σε ένα στρώμα μαθαίνουν πως μετά τα πρώτα φιλιά επέρχεται το penetration. Παρακολουθώ τους χορευτές. Σε μεγάλα διαστήματα χορεύουν χωρίς μουσική, ο μόνος ήχος είναι οι πατούσες τους καθώς γλιστρούν στο δάπεδο. Ο γδούπος των σωμάτων τους καθώς προσκρούουν στο έδαφος. Η «Τρελή Ευτυχία» με συνεπαίρνει, κι ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος. Στο τέλος η Αμάλια ψάχνει με το βλέμμα της το Θεό, του λέει «πες μας, Μεγάλε, καλά περνάμε, καλά γελάμε, καλά πονάμε, αλλά μόνο αυτό; Εννοείς πως δεν υπάρχει κάτι άλλο παραπέρα;» Η παράσταση τελειώνει. Χειροκρότημα, τρία ανκόρ, μια εικοσάδα λαμπυριζόντων μηχανικών pets αστραποβολούν και κυκλοφορούν στη σκηνή. Στέλνω μήνυμα στον Κωνσταντίνο: «Εσύ και η παρέα σου, ρε φίλε, είστε τόσο γλυκείς και συγκινητικοί».

Της Nicole Strecker/Kolner Kultur, Tuesday, 20th March 2001

Ο ενθουσιασμός ανάβει γρήγορα καθώς, πριν την επίσημη αρχή του έργου, οι επτά χορευτές παίζουν «Μπουκάλα» και μοιράζουν φιλιά ανάμεσα στο κοινό, με υπόκρουση δυνατή μουσική στο βάθος. Καθώς οι θεατές ακολουθούν τον θορυβώδη ρυθμό και καταλαμβάνουν τις θέσεις τους, κάποιοι χορευτές επιστρέφουν τρέχοντας σαν μανιακοί πάνω στη σκηνή, τσιρίζοντας ανάμεσα στις σειρές του εξώστη και βγάζοντας ξαφνικά όλα τους τα ρούχα.

«Τρελλή ευτυχία» είναι ο τίτλος του έργου της ομάδας Οκτάνα από την Αθήνα (χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος), που παρουσιάστηκε στο Ελληνο-Γερμανικό φεστιβάλ θεάτρου στο Studiobhne. Σε κάποιο σημείο μια χορεύτρια προσεύχεται και ευχαριστεί το θεό της που της έδωσε «Τρελλή ευτυχία». Ένα μάθημα σεξουαλικής αγωγής με ζωντανό αντικείμενο, μια αυτοσαρκαζόμενη νεράιδα και ένας ζωηρός χορός στο ρυθμό ηλεκτρονικών χριστουγεννιάτικων τραγουδιών, είναι πράγματι διασκεδαστικό. Όμως πίσω από την έλλειψη περιορισμών, παραμονεύει η απελπισία και η τρέλλα, και το χαρούμενο ξεφάντωμα ξαφνικά μετατρέπεται σε βία: ένας άντρας ταΐζει μπισκότα μια τρεμάμενη γυναίκα και, καθώς αυτή αρνείται, της τα χώνει στο λαιμό, τη σηκώνει και την πετάει κάθετα στο έδαφος. Όπως και στο τέλος η ομάδα λυντσάρει ένα από τα ίδια της τα μέλη – ή μήπως είναι κι αυτό απλώς ένα παιχνίδι;

Το έργο διατηρεί τις διαθέσεις του σε μια διαρκή αιώρηση, κάπου ανάμεσα στο κωμικό και το απάνθρωπο, πάντοτε παράφορο και ακραίο, αναιδές και γι’ αυτό ακριβώς τόσο ελκυστικό για το νεανικό κοινό. Οπωσδήποτε δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς το κουράγιο των χορευτών να δρουν τόσο αυτό-καταστροφικά με τόση ευφορία. Αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι το παιχνίδι του έργου με την εκ προθέσεως σύμπτωση. Από τη μια μεριά, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή μαλακών συνδυασμών κινήσεων που να περνά χωρίς τριβή. Τα πάντα δίνουν την εντύπωση της νευρικότητας, σαν να αυτοσχεδιάζονται εκείνη τη στιγμή. Πετούν ο ένας τον άλλο να κάνει γκελ στο πάτωμα, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, σκοντάφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Από την άλλη μεριά, μια φαινομενικά χαμένη κάλτσα είναι τοποθετημένη ακριβώς εκεί όπου θα χρειαστεί στην επόμενη σκηνή, και ένας χορευτής τινάζει δυνατά τα ρούχα του σε συντονισμό με τα άλματα της συναδέλφου του. Σαν να υπάρχει ένας κρυφός έλεγχος που λειτουργεί πίσω από την τρελλή δράση. Σ’ αυτές τις στιγμές, το έργο αποκαλύπτει τον υπολογισμό του, για να ακούγεται με θορυβώδη αφοσίωση. Για κάποιους, πιθανόν να χρειάζεται η λύτρωση από αυτή τη διαπλοκή του παιχνιδιού με την αμαρτία.

Του Βασίλη Νικητάκη/Kolner Stadtanzeiger, 20 Μαρτίου 2001

Το σασπένς της «Μπουκάλας»: οποιοσδήποτε μπορεί να επιλέγει και θα του ζητηθεί να κάνει κάτι. Ίσως η ανάγκη να προσφέρει την ευκαιρία να πραγματοποιηθεί μια επιθυμία, ίσως όμως τα πράγματα εξελιχθούν αντίθετα. Οι νεαροί άντρες και γυναίκες, πάντως, παίζουν την «Μπουκάλα» στην καφετέρια του Studiobuhne. Είναι εύθυμοι σαν να βρίσκονται στην κατασκήνωση. Αυτοί που επιλέγονται από την μπουκάλα μοιράζουν φιλιά στους θεατές, έπειτα αποχωρούν, και οι θεατές τους ακολουθούν. Στη σκηνή ακούγεται το «She bangs», του Ricky Martin.

Το οποίο μπορεί να ληφθεί κυριολεκτικά. Αυτό που περισσότερο το αθηναϊκό σύνολο Οκτάνα στο φεστιβάλ θεάτρου είναι πολύ περισσότερο από «Τρελλή Ευτυχία», είναι επίσης «φιλιούνταν και χτυπιούνταν μεταξύ τους», με την επιλογή του ποιος φιλιέται και ποιος χτυπιέται να είναι τυχαία όπως και το αποτέλεσμα σε ένα παιχνίδι «Μπουκάλας». Η «Τρελλή Ευτυχία» (σκηνοθεσία και χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος) είναι παιχνιδιάρικη και μαζί σκληρή, είναι χοροθέατρο γεμάτο πάθος, ξεφτισμένο στις άκρες σαν τις φαντασιώσεις των πρωταγωνιστών του, τις οποίες υποτίθεται πως αντανακλά. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι καλά παιγμένη. Ξανά και ξανά μεμονωμένοι χορευτές κάνουν μια κίνηση, όπως ένα τίναγμα του χεριού, ένα χάδι της κοιλιάς τους, την οποία στη συνέχεια αναλαμβάνουν με τη σειρά τους οι άλλοι και την εντείνουν ως ομάδα.

Ένα τρυφερό αγκάλιασμα μετατρέπεται σε επίθεση, μια κοινή στροφή απλώνεται και καταλήγει με τον ένα χορευτή να εκσφενδονίζει τον άλλον στον αέρα. Και συνεχώς υπάρχουν άλματα, που καταλήγουν σε σκληρές πτώσεις με τα γόνατα στο πάτωμα. Σ’ αυτή την διακύμανση ανάμεσα σε σόλο και ομαδικές σκηνές, σε άλματα και πτώσεις, σε τρυφερότητα και βία, το έργο είναι καλοκουρδισμένο, σύγχρονο, και αγγίζει τα σωματικά όρια. Τα κορμιά εκφράζουν χωρίς δισταγμό ή αδυναμία αυτό που υπονοείται μονάχα από τα θεματικά του μοτίβα. Ακόμη κι αν η καντάτα του Μπαχ δίνει διαφορετική κατεύθυνση: η Οκτάνα δεν γνωρίζει καμμία μεταφυσική ηρεμία, καμμία αρμονία, δεν σταματά στην ευτυχία του μεμονωμένου παίκτη. Υπάρχει μόνο η κοινοτοπία της «Μπουκάλας» και ένα μπουκάλι που στριφογυρνά επ’ όνειρον. Στο τέλος σταματά μπροστά σ’ ένα νεαρό που τον χτυπά αλύπητα ολόκληρη η ομάδα. Το κοινό αγάλλεται.

Του Ανδρέα Ρικάκη/Καθημερινή

Η νέα χορευτική χιλιετία εγκαινιάστηκε, υπεραισιόδοξα, με ένα μικρό θαύμα. Η καινούργια παραγωγή του K. Ρήγου και του Χοροθεάτρου «Οκτάνα» μας προσέφερε το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να ευχηθούμε, καθώς το τέλος του 20ού αιώνα μας είχε αφήσει αρκετά προβληματισμένους. Τι γίνεται από δω και μπρος; Με σκεπτικισμό ανατρέχαμε στο εγγύς παρελθόν για να ανακαλύψουμε την ανανέωση, την ανατροπή στις προσφορές της περασμένης δεκαετίας, την καινούργια ματιά, το νέο άτομο που θα τολμούσε το νέο κοίταγμα, κάτι «άλλο» τέλος πάντων, είτε στο «αγνό» κινησιολογικό γλωσσάρι ή στο χοροθεατρικό βλέμμα. Ανακαλύπταμε «κολπάκια» είτε «πονηριές» αναμασημένες ή ανακυκλωμένες. Όμως εμείς αναζητούσαμε την εξέλιξη, ή έστω την ανέλιξη, των όσων κάποιος ή κάποιοι είχαν ήδη προτείνει και από αυτή την αφετηρία να ανοίξει ένας καινούργιος δρόμος – έστω ένα παραθυράκι για το… παρακάτω. Η «Τρελή ευτυχία» του Ρήγου απέδειξε αυτό ακριβώς και, ας το ομολογήσουμε, μας καθήλωσε. Στα 75′ της διάρκειάς της έγιναν περισσότερα «νέα» πράγματα απ’ όσα σε ολόκληρο τον ελληνικό χορό και χώρο σε ένα χρόνο. Kαι αν δεν υπήρχαν δύο μικρά δομικά κενά (για την ακρίβεια στα 25′ και στα 60′ – έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε ακριβείς), καθώς και μια κάποια στυλιζαρισμένη αναφορά στο παλαιότερο κινησιολογικό ύφος του χορογράφου, δεν θα μιλούσαμε για «μικρό» αλλά για «μεγάλο» θαύμα. Να πούμε εδώ ότι έχουμε, ίσως, το πρώτο «αντι-χοροθεατρικό» θέαμα; Στα δέκα χρόνια της πιο εντυπωσιακής χορο-πορείας που έχει σημειωθεί στον τόπο μας, εκείνης της «Οκτάνα», ο Ρήγος δεν φάνηκε να πειραματίζεται ούτε στιγμή. Ήξερα σχεδόν πάντα τι έκανε και πώς. Με τα «μικρά» έργα των πρώτων χρόνων αναγνωρίζεται και βραβεύεται, ενώ από το 1993 και με τους έξοχους «Γάμους» του Στραβίνσκι δεν δίνει πια στίγμα – σφραγίζει. Η πορεία του από εκεί και πέρα είναι τακτική, ανελλιπής και ελάχιστα αμφιταλαντευόμενη στην προκλητική όσο και ποιοτική επιτυχία της (ας λησμονήσουμε εκείνα τα «Ρούχα του Αυτοκράτορα»!). Πορεία διττή: παραγωγές intimes, ευαίσθητες, οξυδερκείς, συναισθηματικά ώριμες για ένα τόσο νέο άτομο, θα εναλλάσσονται με άλλες «μεγάλες» εντυπωσιακές, εξωστρεφείς. Θα έχουμε σενάρια «κλασικά» και άλλα σπονδυλωτά. Η «Τρελή ευτυχία» εμπεριέχει στοιχεία και των δύο περιπτώσεων, αλλά αποστασιοποιείται και μοιάζει να ελέγχει και εξετάζει με ψυχραιμία το παρελθόν. Το πώς και το γιατί στο επόμενο σημείωμα. (Θέατρο Θησείο, 15, 18/1)

Του Ανδρέα Ρικάκη /Καθημερινή

Ο Ρίκι Μάρτιν μάς υποδέχεται στο φουαγιέ του θεάτρου Θησείον μαζί με μια νεανική παρέα με φόρμες μες στην καλή χαρά. Τσιτσίδι σε λίγο, μες στην «Τρελλή ευτυχία» πια, στην πρώτη σκηνή του ομότιτλου έργου, «she moves, she bangs» επιμένει η Οκτάνα στην τελευταία πρόταση του Κώστα Ρήγου, για να περάσει σε Ιωάννη Σεβαστιανό και «Kύριε ελέησόν με» (Kατά Ματθαίον Πάθη). Ακολουθεί μια διάλεξη περί της ανατομίας του ανθρωπίνου σώματος και μια ακόμη αργότερα -με παραδείγματα πάντα- περί συνουσίας, σε άπταιστα αγγλικά. Ανατροπές Οι διαθέσεις έχουν αλλάξει και στις ανατροπές υπεισέρχονται με ανατριχιαστικό ρεαλισμό οι μνήμες παιδικών χρόνων και σκηνών υπέρτατης (αν το καλοσκεφτείς) ταλαιπωρίας που όλοι λίγο πολύ βιώσαμε. Μια μικρή που την μπουκώνουν με ξυλιές μέχρι εμέτου, ένα αγόρι που το ντύνουν με το ζόρι, ενώ αυτό κυλιέται στα σεντόνια του κρεβατιού του την ώρα που μια άλλη κρυώνει και χώνεται κάτω από το στρώμα της. Στα πέριξ ένας φουκαράς… χριστουγεννιάτικος τάρανδος περιφέρει τη μιζέρια του, οι «μεγάλοι» αδιαφορούν και κονταροχτυπιούνται στους προβληματισμούς τους, όταν κάποια στιγμή, να, η φυγή και η απογείωση στο μάθημα μπαλέτου – νεράιδα απ’ την «Ωραία Kοιμωμένη» ή τη «Σταχτοπούτα»; Αντιθέαμα Από εμπειρίες των χορευτών του ξεκίνησε ο Ρήγος και μοιάζει ότι οι ταλαιπωρίες είναι που τους έχουν σημαδέψει από εκείνη την «ξέγνοιαστη» εποχή, τη νηπιακή και την παιδική. Αντιθέαμα θα χαρακτηρίζαμε την παράσταση με τα trash κοστούμια και το φτενό μη σκηνικό με τους βρώμικους γκρίζους τοίχους – έξοχο πάντα το ντιζάιν του Ν. Νατσούλη. Κατάθεση ψυχής με 6 εκλεκτούς εκπροσώπους του χοροθεατρικού ύφους κι έναν νεαρό περφόρμερ. Η Ε. Τοπαλίδου πάντα ντίβα, η Ρ. Kουτρουμπέλη δυναμικά πρωταγωνιστική μορφή, η Α. Μπένετ εκπληκτική ερμηνεύτρια λόγου και κίνησης. Εκτιμούμε τη μεστότητα και τις ενεργειακές εκρήξεις του Τ. Αργυρόπουλου και μας αποκαλύπτεται ένα εξαιρετικό ταλέντο, ο Σ. Μπερτσάτος. Ο Α. Kαμαρινέας θα ξορκίσει στο απροσδόκητο φινάλε την ατμόσφαιρα, άλλη ανατροπή (μεγαλώσαμε πια!), θα προκαλέσει την κάθαρση και θα… φάει της χρονιάς του! Μαζί τους και ο ίδιος ο Ρήγος. Με τα δύο pas-de-six και μόνο αποδεικνύεται κυριαρχική μορφή στη χορογραφία. Με το στήσιμο ολόκληρης της «Τρελλής Ευτυχίας», εξάρχουσα μορφή στο γενικότερο χοροθεατρικό πλαίσιο της χώρας μας (Θέατρο Θησείο 15, 18/1).