Το Ρινγκ

Του Ανδρέα Ρικάκη

“Ρίνγκ” Μια συμπαραγωγή του Κ.Ρήγου με το Κ.Θ.Β.Ε.

Σ’ένα ρίνγκ με 11 χορευτές, 3 μποξέρ, χοτ – ντογκ και πίτσες. Η τελευταία δουλειά του παραγωγικότατου Κωνσταντίνου Ρήγου, Ρινγκ, η τρίτη σε ένα εξάμηνο, πιστοποιεί απερίφραστα ότι είναι ο καλύτερος χορογράφος της γενιάς του. Παράλληλα, ότι “συναρμολόγησε” την καλύτερη ομάδα μοντέρνου χορού που γνωρίσαμε ποτέ. Και ακόμη ότι διαθέτει ένα επιτελείο μόνιμων συνεργατών που αποτελούν το καλύτερο team που διαθέτει ο τόπος. Ας είμαστε φειδωλοί στις ενθουσιαστικές διαπιστώσεις μας. Υπερθετικά: τέρμα.

“Η παράσταση έχει ως θέμα την πολυμορφία και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων…σαν ένα ρινγκ πυγμαχίας” δηλώνει ο Ρήγος. Σχέσεις εναντιωματικές, υπερενταντικές, αμφίδρομες,σπαστικές, αγχώδεις δεν υπάρχει ούτε ένας…γύρος σε αυτά τα rounds που να προσφέρει μιαν ανάσα. Ανάσα στο ρινγκ; Οπότε έχουμε μια μεταλασσόμενη πάλη που διεξάγεται με τον εαυτό μας, τον άλλο ή πολλούς άλλους. Σόλι, ντουέτα,τρίο,εναλλακτικά σύνολα, το πέρασμα μιας παλιάς ντανσέζας με φτερά στο κεφάλι και καροτσάκι των χοτ-ντογκ, η αποστασιοποίηση των ηρώων που σταματούν το ματσ για να φάνε πίτσα, οι πραγματικοί μποξέρ που αγωνίζονται, εκείνοι, με όλους τους κανονισμούς ενός πυγμαχικού αγώνα (οπότε τοο ματσ αποβαίνει λιγότερο αγχωτικό), όλες αυτές οι εναλασσόμενες καταστάσεις, με φαντάσματα της σκέψης ή της μνήμης, με ευσεβείς πόθους, σε καταστάσεις ομόφυλες ή ετερόφυλες, βηματολογικά και κινησιολογικά οδηγούν τη στήλη σε κάτι που δεν έχει ξανακάνει ποτέ: την καταχώρηση αλφαβητικά και άνευ σχολίων των ονομάτων όλων των ερμηνευτών της παράστασης : Β.Αντωνόπουλος, Γ.Γεράρδος, Τ.Ιλιάσοβα, Κ.Κερβανίδου, Ρ.Κουτρουμπέλη, Ν.Λαμπρούλης, Γ.Μαρτός, Γ.Μάτσκαρης, Σ.μερμήγκης, Κ.Παπαγεωργίου, Γ.Πετρόπουλος, Ε.Τοπαλίδου – Οκτάνα, Χοροθέατρο Θεσσαλονίκης, Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος.

Μουσικό μοντάζ- κολλάζ με άγριες ή μελαγχολικές επιλογές: Σ. Δημητρακόπουλος.

Σκηνικό, ρεαλιστικόρινγκ με καθρέφτες καπνούς και χιόνια: Α. Γεωργιάδου -Κ. Μακλέλαν. Κοστούμια: Ν.Νατσούλης. Φωτισμοί:Φ.Κουτσάφτης. Πρόκειται περί καταχωρήσεως -είπαμε: υπερθετικά – τέρμα. Καθώς όμως το Ρινγκ ήταν μια συμπαραγωγή με το ΚΘΒΕ (συγχαρητήρια πάλι στον κ. Δ. Χρονόπουλο για τα “ανοίγματα” και στην κ. Α. Θεοφανίδου, υπεύθυνη του Χοροθεάτρου, για την οξυδέρκεια) και θα επαναληφθεί το φθινόπωρο στη συμπρωτεύουσα, θα επανέλθουμε.

Της Ελένης Πετάση/Δίφωνο, Αύγουστος 1999

Ένα ρινγκ πυγμαχίας. Ατμόσφαιρα θολή. Χρώματα παγερά. Κορμιά που πάλλονται και αγωνιούν υπό το βάρος των ανθρωπίνων σχέσεων και μοιάζουν βουβοί μάρτυρες κατακλυσμών που κανένας δεν κατέγραψε. Όσα παλμογραφεί τώρα η καινούργια δουλειά του χοροθεάτρου Οκτάνα. Το Ρινγκ, «έργο σε εξέλιξη» που παρουσιάστηκε μόνο για δυο βραδιές στο θέατρο Ήβη και θα επανέλθει ολοκληρωμένο στη σκηνή τον χειμώνα, μπορεί να έχει εύκολα συμβολισμό, αλλά τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη είναι γερά και δραστικά.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος τα μοίρασε ισότιμα στους χορευτές της ομάδας του, στους χορευτές του ΚΘΒΕ και στους τρεις αυθεντικούς πυγμάχους από τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο με τους οποίους συνεργάστηκε, Έδωσε δηλαδή σε όλους τη δυνατότητα να ευαισθητοποιήσουν τον θεατή αναπτύσσοντας τις ιδιομορφίες της κίνησης και της τεχνικής τους. Και ήταν όλοι τους θαυμάσιοι, παρ’ ότι η Έλενα Τοπαλίδου ξεχωρίζει πάντα με την ιδιαίτερη εκφραστικότητα και οικονομία των μέσων της.

Σ’ αυτό το λιτό σπονδυλωτό θέαμα των 16 γύρων (16 rounds κατά την ορολογία του αθλήματος) και των 16 θαυμάσιων μουσικών ακουσμάτων που επέλεξε ο Σάκης Δημητρακόπουλος (από την Νταϊαμάντα Γκαλάς ως την Μαριάν Φέιθφουλ και από τον Τομ Γουέιτς ως τον Τζίμι Χέντριξ) κάθε «αγώνας» αποτυπώνει το αδιέξοδο της επικοινωνίας. Ερωτικό κυρίως και σε κάθε του μορφή – άντρας-γυναίκα στους κανονικούς τους ρόλους ή στην αντιστροφή τους, ομοφυλοφιλικές σχέσεις ή σχέσεις που εμπεριέχουν ένα πλούσιο σε στοιχεία περίγυρο· όλες πάντως είναι αμφίδρομες, συγκρουσιακές και έχουν την ίδια κατάληξη: αφόρητη μοναξιά για νικητές και ηττημένους.

Η χορογραφία και η σκηνοθεσία του Κ. Ρήγου, χωρίς περιττούς αισθησιασμούς και εντυπωσιασμούς αυτή τη φορά (εκτός από τη διασκεδαστική φαντεζί νότα του τέλους που παραπέμπει, ίσως, στο κινηματογραφικό Η ζωή είναι ένα καμπαρέ), είχε δύναμη και ένταση. Το ενδιαφέρον σκηνικό των Άννας Γεωργιάδου – Kenny MacLellan, τα ευφάνταστα κοστούμια του Νίκου Νατσούλη και οι επιβλητικοί φωτισμοί του Φίλιππου Κουτσαφτή υπερασπίστηκαν την απελπισμένη μελαγχολία της ατμόσφαιρας.

Της Μίρκας Δημητριάδη-Ψαροπούλου/Ελευθεροτυπία, Τρίτη 23 Μαΐου 2000

Τις μέρες αυτές στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, στην Πλάκα, προβάλλεται η χορογραφική δημιουργία του Κωνσταντίνου Ρήγου «Το ρινγκ», με το χοροθέατρο «Οκτάνα». Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε σε avant premier τον Ιούλιο 1999. Και το 2000, αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Μπογκοτά στην Κολομβία.

Απ’ όσα έργα έχει παρουσιάσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος μέχρι σήμερα, και δεν είναι λίγα παρά το νεαρό της ηλικίας του, «Το ρινγκ» είναι αναντίρρητα το πιο μεστό και ολοκληρωμένο σε σύνθεση και μορφή. Άλλωστε δίκαια πήρε και το Κρατικό Βραβείο καλύτερης χορογραφίας 1999.

Στημένο μέσα σ’ ένα ρινγκ (σκηνικό Άννας Γεωργιάδου – Kenny Maclellan), κι ακολουθώντας μια σειρά δεκαέξι περίπου γύρων (όσων δεν θ’ άντεχαν και οι σκληρότεροι πυγμάχοι), οι χορευτές εναλλάσσονται δυναμικά, διαθέτοντας απεριόριστες δυνατότητες κινητικών συνδυασμών. Δράση, αντίδραση κι επίδραση, κίνηση και χορός. Και όπου ήχος, κίνηση κι όπου φωνή, ζωή. Συνεχής και κατακτητικός ο χορός, κάτω από έντονους και μερικές φορές εκκωφαντικούς ήχους μουσικών αποσπασμάτων από δεκαπέντε μουσικά έργα (ροκ, χέβι μέταλ κλπ), επιλογές του Σάκη Δημητρακόπουλου, που τονίζουν την αεικίνητη αντιπαλότητα των αγωνιστών, συναγωνιστών και ανταγωνιστών μέσα στο ρινγκ.

Οι επεκτάσεις των νοημάτων της σύγκρουσης και σύγκλισης είναι υποκειμενικές. Ομοιόμορφες, αλλά τόσο διαφορετικές όσο και η ομοιότητα των θεαμάτων. Όταν οι άνθρωποι χορτάσουν, η αντιμαχία κορυφώνεται στα οφίκια και την κυριαρχία. Μα πάντα κύρια λεία της διαμάχης, ο κάθε μορφής έρωτας κι οι κοινωνικές επιπτώσεις του.

Θαυμάσιοι οι χορευτές της «Οκτάνα» Ρούλα Κουτρουμπέλη, Έλενα Τοπαλίδου, Κωνσταντίνος Ρήγος, κι από το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ οι Κατερίνα Κερβανίδου, Κώστας Γεράρδος (κομμένοι και ραμμένοι για το ρόλο) και Γιάννης Μάρτος.

Του Ανδρέα Ρικάκη/Καθημερινή

«Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αριστοκρατία της Μπογκοτά αποκαλούσε την πόλη της Αθήνα της Ν. Αμερικής και οι άνθρωποι του πνεύματος γίνονται γνωστοί σε κάθε γωνιά της γης», μας πληροφορεί ο οδηγός «Γνωριμία με την Μπογκοτά». Σήμερα η πρωτεύουσα της Κολομβίας (9 εκατ. κάτοικοι) είναι μια αχανής κηπούπολη χτισμένη σ’ ένα οροπέδιο των Άνδεων (υψόμετρο 2.600 μ.) χωρίς κανένα συγκεκριμένο πολεοδομικό σχέδιο (μια από τις ομοιότητες με το κλεινόν άστυ). Τα περισσότερα κτίρια είναι φτιαγμένα από τούβλα. Η πόλη θυμίζει Ναϊρόμπι και Φλόριντα, Δελχί και Βόρειο Λονδίνο, Κουίνς και Κάιρο σε μοντερνίζον στυλ αποικιοκρατικής Ισπανίας.

Οι δύο δεκάπατοι πύργοι του 5 αστέρων ξενοδοχείου μας «Κόσμος 100» υψώνονται ΒΔ στο χάος του αστικού 100ού κάγιε. Εδώ μένουμε την περίοδο 17-24 Απριλίου καλεσμένοι του τεράστιου 7ου Ιβηρο-Αμερικανικού Φεστιβάλ Θεάτρου της Μπογκοτά, Ινδοί, Ιρλανδοί, Γαλλο-Καναδοί, Αργεντίνοι, Μεξικανοί και Έλληνες. Κατά τα άλλα στην Μπογκοτά ζουν 12 Έλληνες και άλλοι 28 στα παράλια του Ειρηνικού μας πληροφορούν. Οι περισσότεροι είναι γιατροί.

Περιπλανώμενοι την πρώτη μέρα και ψάχνοντας κάποιο… παζάρι πέφτουμε σε ένα ακόμη από τα πολλά Θέατρα Δρόμου που φιλοξενεί το Φεστιβάλ. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των θεαμάτων: οι ξυλοπόδαροι. Μένουμε έκπληκτοι και γοητευμένοι. Στις 20/4 παρακολουθούμε την πρεμιέρα του «Ρινγκ», παραγωγή της Οκτάνα του Κ. Ρήγου με χορευτές του Χοροθεάτρου ΚΘΒΕ, στο θέατρο Σαίξπηρ, μακριά στα βορειοανατολικά προάστια της πόλης. Εκτιμούμε αυτή την έξοχη παραγωγή που φέρνει την πορεία του χορογράφου/σκηνοθέτη σε καινούργια κινησιολογικά ύψη, καταρρίπτοντας τα ίδια του τα ρεκόρ. Το «Ρινγκ» αποτελεί το πιο ακραίο δείγμα εξαίρετου ελληνικού Physical Dance Theatre σε μια λαχανιαστή σπονδυλωτή πρόταση που ψήγματα αποδεικνύονται άξια να παραμείνουν στα διεθνή πρότυπα του είδους. Στις ανατροπές ο Ρήγος είναι μάγος είτε πρόκειται για διαθέσεις, ανελίξεις ή, ακόμη, για τα φύλα. (Παρεμπιπτόντως η χορογραφία βραβεύτηκε από την επιτροπή του ΥΠΠΟ ως η καλύτερη χορογραφία ’99, άσχετο αν τα βραβεία δεν ανακοινώθηκαν ακόμη. Και έχουν γίνει προτάσεις για περιοδείες στο εξωτερικό). Οι χορευτές – παρ’ όλα τα τεράστια προβλήματα του jet – lag και του υψομέτρου – αποδεικνύονται αξεπέραστοι τεχνικά και εκφραστικά, η ειδική αισθητική άποψη και οι δυο πανέμορφοι ντόπιοι μποξέρ παρασύρουν το sold-out θέατρο και στις 5 παραστάσεις της καθολικής Μεγάλης Εβδομάδας σε συνεχή χειροκροτήματα.

Του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη

Ένα από τα καλά μετα-πασχαλινά δείγματα που πήραμε στην Αθήνα για το τι διαθέτει η θεατρική Ελλάδα ήταν και η παράσταση του χοροθεάτρου «Οκτάνα». Έναν οργανισμό που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Ρήγος πριν από δέκα χρόνια και που σε αυτό το διάστημα κατόρθωσε να κάνει αισθητή την παρουσία του, θα λέγαμε έως και να την επιβάλει. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Η παράσταση που παρουσίασε εδώ, στο «Θέατρο Τέχνης» της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, ήταν το «Ρινγκ» σε συμπαραγωγή, κατά κάποιο τρόπο, με το χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας (ΚΘΒΕ).

Είπα, λοιπόν, πιο πάνω ότι πρόκειται για ένα από τα καλά δείγματα που πήραμε περί θεάτρου. Και θέλω να σταθώ πάνω σε αυτό, επειδή κι ο χορός μπορεί να γίνει κομμάτι του θεάτρου, όσο κι αν πρόκειται για ανεξάρτητο κομμάτι τέχνης. Μπορεί ως χώρα να μην τα πήγαμε πολύ καλά ποτέ με το κλασικό μπαλέτο και θα ήταν εύκολο εκ πρώτης όψεως να αναθεματίσουμε για αυτό τόσο το κράτος όσο και τη Λυρική. Αν όμως βάλουμε το χέρι στην καρδιά, κοιτάξουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη και θελήσουμε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας, τότε καθώς θα ρίχνουμε το ανάθεμα θα μπορούσαμε ταυτοχρόνως να παραδεχθούμε και κάποιες αλήθειες. Μια από αυτές που «πονάνε», τουλάχιστον ορισμένους, είναι ότι δεν δημιουρηγήσαμε κλασικό μπαλέτο, με την ίδια έννοια που δεν δημιουργήσαμε και παράδοση στην κλασική μουσική. Διότι είναι είδη που δεν μας ταιριάζουν, δεν μας πηγαίνουν. […]

Ο χορός, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν έγινε κλασικό μπαλέτο, έγινε όμως χορόδραμα και δόξασε τον τόπο μας διεθνώς στα χρόνια που μεσουρανούσε και μεγαλουργούσε η αείμνηστη Ραλλού Μάνου, έγινε χοροθέατρο στο σήμερα και εξυπηρετείται από τν Κωνσταντίνο Ρήγο. Χωρίς να ξεχνάμε παράλληλα με τη Μάνου τη Ζουζού Νικολούδη, χωρίς να λησμονούμε τη Μαρία Χορς, που έδωσε ξανά την «αρχαία» κίνηση στο Χορό του Εθνικού στο αρχαίο δράμα. Χωρίς όμως να ξεχνάμε και την Κούλα Πράτσικα ή την επίμονη Δώρα Στράτου, που έδειξαν τι εννοεί με το χορό ο Έλληνας απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος (όπως κι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, σε άλλο επίπεδο) ουσιαστικά μέσα από το χορό κάνει θέατρο. Ένα θέατρο που παίζεται με σώματα. Κινούμενα και παλλόμενα. Ρυθμικά ωθούμενα και αισθητικά κι αρμονικά φερόμενα σε αυτό που μπορεί να εκφράσει το σώμα μέσα από την τέχνη, κι αυτή η τέχνη λέγεται χορός.

Το χορευτικό έργο που μας παρουσίασε φέτος ο Ρήγος στο «Θέατρο Τέχνης» λέγεται «Ρινγκ» και χορεύεται ολόκληρο πάνω σε ένα ρινγκ πυγμαχίας στο οποίο έχει μεταλλαχθεί η σκηνή του θεάτρου. Ένα ολοκληρωμένο χορευτικό έργο που τερματίζεται σε δεκαπέντε γύρους, όσους χρειάζεται κι ο «Ρόκι» για να σταθεί όρθιος κι ας μη νικήσει, απλώς θα ξέρει τώρα ότι ήταν κάποιος κι όχι ένας ακόμα αλήτης. Σε αυτό το σκηνικό, στο ρινγκ, που υπογράφουν στο πρόγραμμα οι Άννα Γεωργιάδου και Kenny MacLellan, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει στήσει 15 χορευτικούς γύρους, έναν έρωτα που μετατρέπεται σε πυγμαχικό αγώνα, με όλους όσοι έρχονται και φεύγουν, όπου οι καλλιτέχνες που χορεύουν, προπάντων τα αγόρια, εκδηλώνουν με δραματική ένταση τα πάθη, τα συναισθήματα, την οργή, ενώ στις κοπέλες αξιολογείται καλύτερα το σολάρισμα. Δυστυχώς τα προγράμματα δεν τυπώνονται σωστά, με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των χορευτών, ώστε να γράφουμε πιο διεξοδικά για συγκεκριμένους και συγκεκριμένες. Ανεκτίμητη η συμβολή των φωτισμών (Φίλιππος Κουτσαυτής) και της μουσικής επιλογής (Σάκης Δημητρακόπουλος).

Του Ν. Βατόπουλου/Το Βήμα, 5 Ιουλίου 1999

Όσοι δεν πρόλαβαν να δουν το «Ρινγκ», τη νέα χοροθεατρική παράσταση της Οκτάνας και του Κωνσταντίνου Ρήγου, μπορούν να περιμένουν ως τον Σεπτέμβριο, όταν οι παραστάσεις πιθανότατα θα επαναληφθούν στην Αθήνα. Είναι βέβαιο πάντως ότι το «Ρινγκ» θα παρουσιαστεί ως το τέλος του χρόνου στη Θεσσαλονίκη, δεδομένης και της συνεργασίας του ΚΘΒΕ με το Χοροθέατρο. Λίγες μόνον εβδομάδες μετά την «Κυρία με τις καμέλιες» (θέατρο Αμόρε), ο Κωνσταντίνος Ρήγος παρουσίασε την Παρασκευή και το Σάββατο το «Ρινγκ» (θέατρο Ήβη), ένα «παιχνίδι» συμβολικής γραφής πάνω στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις. Σε ένα ρινγκ πυγμαχίας, ανδρικές, γυναικείες, αμφίφυλες και αμφίσημες φιγούρες αναμετρώνται ασθμαίνουσες, ερωτοτροπούσες, επιτιθέμενες και αμυνόμενες, για τα αισθήματά τους, για τον ζωτικό χώρο τους, για το παρόν τους. Η Ταμάρα Ιλιάσοβα, σαν φελινική οπτασία, με φτερά στο κεφάλι και βλέμμα παλαίμαχης καλλονής, κηρύσσει κάθε γύρο ρινγκ, σαν νευρόσπαστα ή παρατημένοι εραστές. Σκηνές γάμου, πάθους, σεξ και αντιζηλίας αναβιώνουν συνειρμικά, με κύριο μοχλό τη δυνατή (και σε στιγμές συναρπαστική) μουσική επένδυση με Μαριάν Φέιθφουλ, Νίνα Σιμόν, Ντέιβιντ Μπάουι, Ντιαμάντα Γκαλάς, Μέρλιν Μάνσον, Τομ Γουέιτς, Radiohead, Siouxsie and the Banshees, κ.α. Ένα καλειδοσκόπιο για την αγωνία της ζωής στο τέλος του αιώνα, που θυμίζει κάποτε αναποδογυρισμένη χιονόμπαλα ή μαξιλαροπόλεμο με ερωτισμό και γενετήσια ορμή. Η σκηνοθεσία και η χορογραφία είναι του Κ. Ρήγου, τα σκηνικά της Άννας Γεωργιάδου και του Kenny MacLellan, τα κοστούμια του Νίκου Νατσούλη, η μουσική επιμέλεια του Σάκη Δημητρακόπουλου. Χορεύουν οι Έλενα Τοπαλίδου, Αμάλια Μπένετ, Ρούλα Κουτρουμπέλη, Γιώργος Μάτσκαρης, Στάθης Μερμήγκης, Κατερίνα Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνος Ρήγος. Από το ΚΘΒΕ, οι Κώστας Γεράρδος, Κατερίνα Κερβανίδου και Γιάννης Μάρτος. Συμμετέχουν επίσης οι πυγμάχοι Βασίλης Αντωνόπουλος, Νίκος Λαμπρούλης και Γιάννης Πετρόπουλος.Τ

Του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου/Εxodos

Μετά τον Μοχάμεντ Άλι, το μποξ μετατράπηκε σε μπαλετικό θέαμα, με τις πυγμές να παρακολουθούν τα χορευτικά βήματα των δύο πρωταγωνιστών ή το αντίθετο. Γιατί λοιπόν να μη συμβεί και το αναπόφευκτο; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος και η Οκτάνα εμπνέονται από το φυσικά βίαιο σπορ και μεταφέρουν στο «Ρινγκ» την πολυπλοκότητα της συναισθηματικής πάλης. Στη μεταβατική περίοδο της χειμερινής προς την καλοκαιρινή περίοδο η παράσταση στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου είναι ό,τι καλύτερο στην πόλη. Ενοχλήθηκα, εντυπωσιάστηκα, συγκινήθηκα κατά τόπους, διασκέδασα με την άκρατη ειρωνεία των επιπέδων που πραγματεύεται η σύλληψη της ομάδας. Εραστές, «ψώνια», διαιτητές και λοιπά θύματα και θύτες παρελαύνουν σ’ αυτό το πανηγύρι. Ακόμη και χοτ ντογκ υπάρχουν στη γωνία, έξω από το ρινγκ. Όλοι από κάτω κάποια στιγμή σκαρφαλώνουν στην αρένα, έρχονται στο προσκήνιο, χτυπιούνται με χάρη ή όχι, δεν έχει σημασία. Κανείς δεν νικά, κανείς δεν χάνει πραγματικά. Η ερωτική χορογραφία είναι απίστευτα δυναμική, βρίσκει διεξόδους, αίρει τη βαρύτητα, ώρες – ώρες προσπαθεί ν’ ακουμπήσει εμάς τους θεατές που δεν βρισκόμαστε από κάτω αλλά υπερυψωμένοι, για να παρακολουθούμε το πνεύμα τους, ως άλλοι «κατάσκοποι στο Ναό του Έρωτα», όπως θα έλεγε και η Αναΐς Νιν. Εφευρετική η διατύπωση των γυναικών στο φινάλε, που έμοιαζαν με άλογα σε κηδεία, με τα θλιβερά υπερβολικά φτερά στο κεφάλι. Ευρισκόμενος στις Κάννες είδα το Girlfight, όπου μια κοπέλα μαθαίνει μποξ και «πλακώνει» σε επίσημο αγώνα τον άνδρα που αγαπά, και το Dancer, την ιστορία ενός αγοριού που σπαταλά τα δίδακτρα του μποξ σε μαθήματα μπαλέτου. Το μποξ με κυνηγά – ένα αρχαίο άθλημα, αρχέτυπο στο μυαλό μου, πανταχού παρόν σε διάφορες εκφάνσεις. Το «Ρινγκ» είναι και σινεμά, αδάμαστο και εκκωφαντικό, που δεν ρίχνει και λευκή πετσέτα στο φινάλε. Σαρωτικό και «μεγαλοπιασμένο», σαν τον ροκ σταρ του Ρήγου, λυρικό, σχεδόν πάντα βίαιο.

Exodos

Μια συμπαραγωγή με το ΚΘΒΕ που τιμήθηκε φέτος με το 1ο Κρατικό Βραβείο Χορού για την καλύτερη παραγωγή και ταξίδεψε από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως τη μακρινή Κολομβία.

Τι είναι το «Ρινγκ»; Μια πρωτότυπη ιδέα του Κωνσταντίνου Ρήγου, που χορογραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις με σκληρές, κοφτές, γεμάτες αγωνία, αλλά και στοιχεία Μπεζάρ, κινήσεις μέσα σ’ ένα σκληρό πεδίο: στο ρινγκ της πυγμαχίας, που συμβολίζει το θέατρο της ζωής, οι στάσεις, τα αισθήματα και η δράση των ανθρώπων ξεδιπλώνονται μέσα από τη μεταλλασσόμενη πάλη με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τα σκηνικά και οι φωτισμοί: Απόλυτα ρεαλιστικό το ρινγκ που έστησαν η Άννα Γεωργιάδου και ο Kenny Maclellan. Οι φωτισμοί του Φίλιππου Κουτσαφτή άλλοτε χαϊδεύουν, άλλοτε λούζουν κι άλλοτε διαπερνούν σαν καρφί, που πονά αλλά ηδονίζει, την ατμόσφαιρα.

The real good thing: Η μουσική που επιμελήθηκε ο Σάκης Δημητρακόπουλος: από Diamanda Galas ως Screamin’ Jay Hawkins και από Nina Simone ως Radiohead. Κάποιες στιγμές ωστόσο θα θέλαμε λιγότερα ντεσιμπέλ.

Οι χορευτές: Βαριές και κάποτε αμήχανες, οι χορεύτριες μοιάζουν να νιώθουν άβολα, σε αντίθεση με τους χορευτές, που κινούνται πιο ανάλαφρα δείχνοντας να έχουν τελικά πολύ καλύτερες σχέσεις με τη βαρύτητα. Ξεχωριστή η Amalia Benett.

Η απροσδόκητη συγκίνηση: Ο Κωνσταντίνος Ρήγος κρατά το καλύτερο για το τέλος. Κάνοντας τη μουσική αναπόσπαστο κομμάτι της χορογραφίας, χορεύει μ’ έναν τρόπο που συνταράσσει, συγκινεί και κλέβει την παράσταση.

Διά ταύτα: Οκτάνα σημαίνει αναμφισβήτητα Κωνσταντίνος Ρήγος. Δείτε τον και θα με θυμηθείτε!

Της Νατάσσας Χασιώτη

Μια παράσταση με θέμα τις διαπροσωπικές σχέσεις μπορεί να είναι μια ακόμη ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάθε είδους κλισέ να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας. Αυτό δεν συνέβη στην περίπτωση του «Χοροθεάτρου Οκτάνα» του Κώστα Ρήγου, που διάλεξε ως τόπο δράσης ένα ρινγκ, δηλαδή ένα χώρο όπου διεξάγονται πυγμαχικοί αγώνες. Αυτό ήδη προδιαθέτει τον θεατή για την άποψη του χορογράφου, τη θέση του με άλλα λόγια πάνω στο θέμα που επέλεξε. Το έργο αποτελούνταν από ντουέτα, κουαρτέτο, σόλι και ένα κουιντέτο, που χωρίζονταν σε γύρους, τον αριθμό των οποίων παρουσίαζε στο κοινό η Ταμάρα Ιλιάσοβα, με κοστούμι που παρέπεμπε περισσότερο σε εμφάνιση καμπαρέ, και υπέροχο καπέλο με φτερά (δια χειρός Νίκου Νατσούλη, όπως και τα κοστούμια της παράστασης). Το «αταίριαστο με τον χώρο κοστούμι της κ. Ιλιάσοβα δημιουργούσε τη γνωστή στα έργα του Κ. Ρήγου ατμόσφαιρα μελαγχολίας και παραίτησης, εικόνα που ενισχύθηκε από την τελική είσοδο όλων των χορευτών στη σκηνή, καθώς και των δύο πυγμάχων που συμμετείχαν στην παράσταση σε εμβόλιμα δικά τους μέρη. Μόνο στους πραγματικούς αγώνες πυγμαχίας υπάρχουν νικητές και ηττημένοι φάνηκε να λέει με εξαιρετικά ευφάνταστα τρόπο ο χορογράφος, αφού προηγουμένως κυριολεκτικά καθήλωσε το κοινό του με το αριστουργηματικό σόλο που χόρεψε η (αποκάλυψη!) Αμάλια Μπένετ. Συγκινητικό το κουιντέτο με τον ίδιο τον Κ. Ρήγο, εξαιρετικά δυνατές στιγμές του έργου το σόλο του Γ. Μάτσκαρη και το ντουέτο της Έλενας Τοπαλίδου με ανδρικό κοστούμι και του Στάθη Μερμίγκη με νυφικό. Δεν ήταν μόνο η επιτυχημένη αλλαγή ρόλων, αλλά και η συγκλονιστική παρουσία της νεαρής χορεύτριας πάνω στη σκηνή που λειτούργησε καταλυτικά. (Η Ε. Τοπαλίδου και η Αμάλια Μπένετ ήταν οι πιο μαγευτικές παρουσίες). Σε μεγάλη φόρμα και η Ρούλα Κουτρουμπέλη, φανερά αλλαγμένη μετά την έντονη παρουσία στην «Κυρία με τις καμέλιες». Αρκετά εναρμονισμένοι με το ύφος της υπόλοιπης ομάδας οι τρεις χορευτές του Χοροθεάτρου Θεσσαλονίκης που συνεργάστηκαν με την Οκτάνα, δηλαδή οι Κατερίνα Κερβανίδου, Γιάννης Μάρτος και Κώστας Γεράρδος. Για άλλη μια φορά μετά την «Ωραία Κοιμωμένη» ο τελευταίος έδειξε τις ικανότητές του εντυπωσιακά.

Τρίτη δουλειά λοιπόν του «Χοροθεάτρου Οκτάνα» φέτος και φαίνεται πως η υπερκινητικότητα πηγαίνει σ’ αυτή την ομάδα, που ξέρει πώς να τη μεταχειρίζεται. Το «Ρινγκ» θα ξαναπαρουσιαστεί τον χειμώνα και δεν θα ήταν άσκοπο να ξανακοιταχτεί η διάρκεια ορισμένων μερών μιας κατά τα άλλα θαυμάσιας δουλειάς.