Τιτανικός

Της Μίρκας Δημητριάδη – Ψαροπούλου

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, μετά την κοσμική Bossa Nova πέρυσι, μας μεταφέρει εφέτος στις σκοτεινές κι επικίνδυνες ατραπούς της μεταφυσικής, Αντικείμενό του το πλοίο «Τιτανικός», τόσο αβύθιστο όσο κι «αθάνατος» ο άνθρωπος, Σύμβολό του το «παγόβουνο – θάνατος», που βύθισε τελικά στα παγωμένα νερά της ανυπαρξίας 1.500 ακμάζουσες από σφρίγος ζωές, πληγώνοντας την υπεροψία των επιζώντων.

Κάθε μια από τις ήττες του ανθρώπου από κάποιο στοιχείο της φύσης τού υπενθυμίζει πως είναι η μοναδική ύπαρξη που τολμά να ζει και να υπάρχει και στα τρία στοιχεία της συγχρόνως. Εχει άραγε την αναγνώριση του δημιουργού ή την οργή του. Κι όμως, ο άνθρωπος απλώς αντικαθιστά τον δημιουργό του εκεί όπου Αυτός δεν φαίνεται.

Κι ο χορογράφος, σκηνοθέτης και σκηνογράφος Ρήγος έστησε κι αυτός στις τρεις όψεις της τέχνης – φύσης, ένα θεατρικό – μουσικό – χορευτικό θέαμα σε δύο σαφή κι ευανάγνωστα μέρη: στο «Πριν» και «Μετά» το ναυάγιο, πριν και μετά το θάνατο. Κι αν τουλάχιστον υπήρχε ισομέρεια στο «πριν και μετά» και στη σκηνή, θ’ απολαμβάναμε ακόμα περισσότερο στο Πριν τα 13 κομψά ζευγάρια, μεταξύ των 32 συμμετεχόντων, με τα έξυπνα ευρήματα, όπως την ικανή χορεύτρια με το ωραίο ψαρένιο κοστούμι, παρά να θρηνήσουμε στο ατελείωτο δεύτερο μέρος τις αφηγήσεις των επιζώντων αλλά και των πνιγμένων.

Ισόποση και ισοδύναμη η συμμετοχή κίνησης – λόγου – μουσικής, έδενε αρμονικά με χρώματα σ’ αυτό το ταξίδι της χαράς και της φρίκης. Τίποτε άλλο δεν χάνει την αξία του τόσο κάθετα κι απόλυτα, όσο ο άνθρωπος με το θάνατο. Μένει κανείς άναυδος στη μεγάλη μετάσταση μεταξύ ζωντανού ανθρώπου και νεκρού, πριν και μετά. Καίριες οι παρεμβολές της χορωδίας και των τραγουδιών που ακούστηκαν, μερικά απ’ αυτά του Δημοσθένη Γρίβα, κι ορισμένοι στίχοι, κείμενα και δραματουργία της Ξένιας Αηδονοπούλου, οδήγησαν στη σταδιακή εξέλιξη του δράματος, που βρήκε έκφραση κι από νοσταλγικές απαγγελίες, συν-ταιριασμένες με τη διαύγεια της χορευτικής κίνησης. Εξυπνη η φλυαρία «Δεν σας κουράζω», ενώ στη συνέχεια ένας ναυαγός αφηγείται πως άκουγε απ’ τη θάλασσα τους μουσικούς του πλοίου να παίζουν το «Ονειρο του φθινοπώρου».

Εντυπωσιακή και η εμφάνιση της ηθοποιού Μαρίας Ναυπλιώτου με μακρύ πράσινο φόρεμα (ιδιόρρυθμα, μ’ αίσθηση ποιότητας, όλα τα κοστούμια της Νατάσας Δημητρίου), ενώ ακολουθούν θρησκευτικά τραγούδια, όπως το «Nearer my God to thee». Εύγε στον Κωνσταντίνο για την πρωτόφαντη σκηνογραφική του προσέγγιση, με τη σκάλα του πλοίου που διαγραφόταν διαγώνια στο βάθος της σκηνής της αρχής και τους τάφους (πάνω στους οποίους χόρευε έξαλλα ο ικανότατος χορευτής) που γίνονται παγόβουνο στο τέλος. Και η ζωή ανακυκλώνεται ανάμεσα πραγματικότητας -με συντελεστές τις μεταπτώσεις της φύσης και τις συμπτώσεις- και βασιλεύουσας τέχνης, με συντελεστές τους καλλιτέχνες.

Το έργο θα παίζεται έως τις 17 Μαΐου.