Δωμάτιο 5

Του Ανδρέα Ρικάκη/Καθημερινή

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είχε εμφανιστεί στον πρώτο διαγωνισμό νέων χορογράφων του Δήμου της Αθήνας, το 1989. Με το χορο-θεατρικό του κομμάτι «Αρχόντισσα» μας κίνησε το ενδιαφέρον, πέρασε και στον τελευταίο κύκλο διαγωνιζομένων, αλλά η αρκετά άτεχνη δομή και η κάπως αδέξια γενικότερη εκμετάλλευση του θέματος τον άφησαν τότε εκτός νυμφώνος – ούτε βραβείο, ούτε καν έπαινος. Καταχωρήθηκε όμως, στην αρχειοθήκη της μνήμης.

Ο Ρήγος δεν το έβαλε κάτω και επέστρεψε πάνοπλος στο δεύτερο διαγωνισμό (1990). Και εντυπωσίασε δεόντως. Με ειρωνικό τίτλο «Μήπως είστε της εκδρομής;» η καινούργια χοροθεατρική του πρόταση κέρδισε το δεύτερο βραβείο της επιτροπής. Όλα στο σύντομο αυτό δρώμενο τηρούσαν και με το παραπάνω τις υποσχέσεις της «Αρχόντισσας». Γινόταν έκδηλο, ότι ο Ρήγος δεν ήταν μία ακόμη περίπτωση, μέσα στις τόσες ενός κάποιου «πολλά υποσχόμενου» και με το θεατρικό χορό ασχολούμενου ή υποασχολούμενου νέου – αλλά μια μονάδα που ξεχώριζε με τη σοβαρότητα και τη συνέπειά της. Τουλάχιστον μέχρι πέρσι. Γιατί φέτος, ο Ρήγος – αφού γράφτηκε στην Κρατική Σχολή Χορού – απουσίασε από το διαγωνισμό και προτίμησε να σκαρώσει μια ολόκληρη παράσταση. Μια παράσταση καταδική του με την ομάδα του «Οκτάνα» (ο τίτλος προέρχεται από τη συλλογή του Εμπειρίκου). Να ήταν έτοιμος άραγε ο Ρήγος για τη μεγάλη έξοδο, για το προσωπικό του άνοιγμα στο παλκοσένικο;

Χάνοντας την παράσταση στο Αθηναϊκό Δημοτικό Θέατρο, παρακολουθώ το «Δωμάτιο 5» σε σκηνοθεσία – χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου με το Χοροθέατρο «Οκτάνα» στο τόσο βολικό και προσιτό θέατρο «Κνωσός». Γενική πρόβα και ανοιχτή απογευματινή παράσταση για μικρό αριθμό φίλων και θεατών (24/5).

«Σε αναζήτηση της χαμένης νιότης» ή «Ο σπαραγμός της απώλειας της εφηβείας» θα χρησιμοποιούσα για υποτίτλους στο ωριαίο αυτό χορο-θεάτρο που αποδόθηκε από την 10μελή ομάδα με συνέπεια ύφους και κινησιολογικής ομοιογένειας. Πρόκειται για ένα έκτακτα φωτισμένο, ντυμένο και σκηνογραφημένο ψηφιδωτό χορογραφικών στιγμών, μουσικών κολάζ και λογοτεχνικών αναφορών (που περιττεύουν καθώς η επεξεργασία τους ήταν εύγλωττη και η φιλολογία πλήγωνε το δρώμενο).

Ψηφίδες έμπνευσης

Στο ψηφιδωτό υπήρχαν ψηφίδες πραγματικής έμπνευσης (την «Αναπνοή μου» τον Τώνη Μαρούδα θα ζήλευε και η Πίνα Μπάους), άλλες επαναληπτικές ή κενές εμφανούς περιεχομένου, άλλες δυναμικές και πρωτότυπες σε σύλληψη αλλά και απόδοση («Ήτανε μια φρεγάδα παιδιά»). Το αστικό περιβάλλον της δεκαετίας του ’50 μοιάζει να κατατρύχει τον Ρήγο (πώς άραγε, αφού δεν είχε ούτε καν γεννηθεί τότε) και μας το είχε δείξει και με την «Εκδρομή» του, το ’90. Η ανάκληση, η ευπρέπεια, οι κάποιες αξίες του τότε περνάνε θαυμάσια στην έμπνευσή του τώρα με τις λεπτές και ευαίσθητες ισορροπίες των νεανικών σχέσεων και της άγουρης μοναξιάς.

Ειδική καλλιέπεια

Το όλο θέαμα της «Οκτάνας», με το καλαίσθητο πρόγραμμα, την έκτακτη αφίσα και την πρωτότυπη πρόσκληση, μας μεταφέρει σε κόσμους ειδικής καλλιέπειας που εκτιμάμε. Θα προσέχουμε τον Κωνσταντίνο Ρήγο, του αξίζει, αλλά κι εκείνος ας… προσέχει.